Joachim Löw
Juichend langs de kant

Gemoedelijk en bedaard. Zo komt Duitslands bondscoach Joachim Löw gewoonlijk over. Behalve als Duitsland een doelpunt maakt. Dan staat hij aan de kant net zo hard te juichen als zijn spelers in het veld. Bijna alsof het hemzelf ook verbaast dat zijn nationale elftal kan scoren.

Löw komt daardoor soms over alsof het bondscoachschap eigenlijk te hoog is gegrepen. Dat gevoel wordt versterkt door de wijze waarop hij op die post terecht kwam. Hij was als assistent van Jürgen Klinsmann na diens onverwachte vertrek in 2006 de meest voor de hand liggende keuze. Hij kon de koers van zijn voorganger voortzetten.

Klinsmann had het Duitse elftal sterk verjongd en het een attractievere, offensievere speelstijl getracht aan te meten. Dat resulteerde op het WK van 2006 in eigen land in een onverwachte en ‘sprookjesachtige’ derde plek. Löw borduurde inderdaad voort op dat succes, maar werd veroordeeld voor zijn veel behoudendere beleid dan Klinsmann. Zo zou hij te veel de voorkeur geven aan ervaren krachten boven jonge talenten.

De kritiek op Löw, die een bescheiden carrière kende als speler voor onder andere VfB Stuttgart en zelf nooit international was, is gezien zijn resultaten niet helemaal terecht. Op Löws eerste toernooi, het EK van 2008, was Duitsland verliezend finalist. Daarbij is de selectie voor het WK in Zuid-Afrika, die voor meer dan de helft bestaat uit spelers jonger dan 25, moeilijk te oud te noemen.

Hooguit is Löw te weinig uitgesproken. Dat vond tenminste aanvoerde Michael Ballack. Die hekelde twee jaar geleden dat de bondscoach gelouterde spelers als Torsten Frings en Kevin Kuranyi niet meer selecteerde, maar ook niet definitief vaarwel zegde. In zijn repliek toonde Löw aan ook een onverwacht venijnige kant te bezitten. Hij maakte de regels, zo stelde hij, en “de spelers hebben zich maar aan die regels aan te passen en te onderwerpen”.