Watermanagement mijnen in Harz Werelderfgoed
Unesco voegt afwatersysteem toe aan erfgoedlijst

Cisterciënzer monniken begonnen in de middeleeuwen met de aanleg van het watersysteem, dat nodig was voor de ertswinning. Vanaf het eind van de zestiende eeuw werd het voortvarend uitgebreid. De afwatering werd zo ingericht dat er energie uit kon worden gewonnen voor de mijnbouw en metaalverwerking.

Het is een "extreem complex maar perfect samenhangend systeem van kunstmatige vijvers, kleine kanalen, tunnels en ondergrondse waterbuizen” aldus Unesco in het persbericht.

Overigens stonden de zilvermijnen van Rammelsberg en het bijbehorende mijnstadje Goslar in het Harzgebergte al op de Unesco-lijst. Het watersysteem is daar nu aan toegevoegd.

Het ‘Oberharzer Wasserregal’ zoals het watersysteem ook wel wordt genoemd, is ouder en uitgebreider dan vergelijkbare watersystemen, stelt de Unesco. Via tunnels en beekjes werd het bergwater langs waterraderen geleid die pompen aandreven om water uit de mijnschachten te pompen. Waterbassins zorgden dat de watermolens die de mijnen van energie voorzagen ook in de droge maanden in werking bleven. De mijnwerkers in de zeventiende eeuw konden daardoor dieper graven dan in andere mijnen.

Het systeem werd tot in de 19e eeuw uitgebreid. De deelstaat Nedersaksen heeft de erfgoedstatus aangevraagd. Het roemt het watersysteem als een monument voor innovatie in de energiewinning.

Het dal van de Elbe bij Dresden is vorig jaar door Unesco geschrapt van de Werelderfgoedlijst- iets wat de VN-organisatie maar zeer zelden doet. De bouw van een grote brug over het dal tast dit landschap zozeer aan dat het de status van werelderfgoed niet meer waard is, meent Unesco.